Hayat bilgisi kitaplarımızdan belleğimize kazınmış sahneler var. Büyükanne ve büyükbaba, soba kenarında otururdu. Yüzlerinde huzurlu bir gülümseme, belli ki sobası harıl harıl yanan bu evden, anne sofrayı kurarken gazetesini okuyan babadan, ödevlerini yapan, oyunlarını oynayan torunların varlığından; tıkır tıkır işleyen ‘ideal düzen’den hoşnutlardı.
Okumaya devam et “Yıldız Hanım, Güneş Toplayın Bizim İçin: Bir Balonun Peşinden”
Bilirsiniz işte, kurtlar çoğunlukla gridir, burunları uzuncadır, gözleri keskin; büyüktürler pek çok hayvandan… Efendime söyleyeyim…Tehlikelidirler. Hem de çok! Ve tehlikesinin büyüklüğü, huyundan suyundan, türünden dişinden değil, onların tehlikeli olduğu bilişimizi bilmelerinden gelir. Kurtlar korkunun kokusu alır yani. Ekleyelim öyleyse listeye zorbalığı…
Okumaya devam et “Masalların En Güzeli Heceleyerek Yazılanı: Kültürlü Kurt”
Ben kitap standının ardında çocuklar da önündeyken ettiğimiz sohbetlerin tadı damağımda kalıyor hep. Bilmediğim bir sürü şey öğreniyorum, kıkırdıyorum, bir kitap bir kitaptan başka ne çok şey olabiliyormuş diye düşünüyorum, kıkırdıyorum, iki soruyla hayal gücüme roket takılıyor, kıkırdıyorum. Macerayı öyle bir yere doğru eğip büküyorlar ki, bu bir yetişkinin aklına gelemezdi zaten demekten alıkoyamıyorum kendimi.
Okumaya devam et “Kim Söylemiş Beni Ejderha Olmuşum Diye? Kim Görmüş ama Kim, Balık Adam’ı Öptüğümü?: İnanılmaz Okulum Hakkındaki Gerçek”
Sosyal medyada karmaşık duyguların, zorlu durumların bazı dillerde uzun tasvirlere gerek duyulmadan, tek kelimeyle açıklanabildiğini anlatan hesaplar var. Yorumlarda kendisini artık on sekiz harfli bir sözcükle tanımlayacağını söyleyen heyecanlılar, yıllardır aradığı sözcüğe kavuştuğunu ilan eden muştucular, hatta iki saniye önce öğrendiği kelimeyi dövme yaptıracağını söyleyen cesurlar var.
Okumaya devam et “Sözlükten Gelen Nanik: Gizemli Sözcük Açimpa”
Umut minik bir kız. Şahane bir adı var, ne mutlu ona, sonsuz ferahlık taşıyan böylesi bir sözcüğün zihinlerde tek cinsiyete bedellenmesine izin vermiyor varlığı. Bir insana adı ancak bu kadar yakışır, diye düşündüklerimizden. Gönlünde neşesi, yüzünde gülümsemesi, giysilerinde rengi bol. Hayran olduğu kitap karakterlerine benzemeyi seviyor, en son ne zaman kullandığımı unuttuğum o güzelim “civcivli” sözcüğünü elden ele dağıtmak için sanki gezintileri.
Okumaya devam et “Yerçekimsiz Bahçeler ve Miyavlayan Korsanlar: Umut Öyküleri”
Bu Kitabı Çok Sevdim 