Yazı kategorisi: Okul Dönemi - 7+

Kraliçenin Sofrasında Rengârenk Canavarlarla: Antonio Gibi Biri

Antonio minik bir oğlan. Evde, okulda, sokakta, otobüste, her an her yerde. Öylece durduğu yerde duruyor sanıldığında bile kıpır kıpır.  Salondaki sandalyenin altından göz kırparken saniyeler içinde salınmaya başlıyor göklerde. Onun yanında, bunun yöresinde, ana babasının evladı, öğretmeninin öğrencisi; herkesin bir şeyi, kimisinin her şeyi bazen. Ve her daim “göründüğünden çok daha fazlası.” Çünkü küçük bir çocuk o, her ânı yeni bir hikâye.

Okumaya devam et “Kraliçenin Sofrasında Rengârenk Canavarlarla: Antonio Gibi Biri”
Yazı kategorisi: Okul Öncesi - 3+

Hep Orada ve Şimdi Yanında: Petra

Gün doğar. Işık. Sonra gece, karanlık yeniden. Yeniden, ışık. Zaman geçer. Gün değişir, aylar, mevsimler. Yıllar geçer. Değişir hayat. Yürürüz, büyürüz. Değişir. Her şey. Her şeyin ve herkesin yeri değişir. Zaman, mekân, varlık, his; hayat değişir. 

Okumaya devam et “Hep Orada ve Şimdi Yanında: Petra”
Yazı kategorisi: Okul Öncesi - 3+

Gökkuşağının Altında, Dudağının Kıyısında: İyilik

Zor zamanlardan geçiyoruz. Bu üç kelimeyi hayli sık bir araya getiriyoruz hem de. Zor zamanlar bir köşede öylece duruyor da gündemler ona yeni sıfatlar kazandırıyor gibi. Son bir yılda yaşananlarla işler büsbütün zorlaştı, biliyorum. Bir de paylaştığımız zorluğun dışında kalanlar var, evimizin içinde, aklımızın köşesinde, kalbimizin derininde; bize ait.

Okumaya devam et “Gökkuşağının Altında, Dudağının Kıyısında: İyilik”
Yazı kategorisi: Okul Öncesi - 3+

Hüngür Hüngür Ağlayan, Sıkı Sıkı Sarılan Kahramanlar: Sert Çocuklar

Bu yılın “çocuk kitaplarında toplumsal cinsiyet dosyası”nın son konuğu hakkında düşünürken masama göz atıyorum. Erkeklikler, Erkeklik: İmkansız İktidar, Hegemonik Erkeklik… Gözüme ilk çarpan kitaplar bunlar, en üstte onlar var, en çok onları okumuş, onları hırpalamışım.

Okumaya devam et “Hüngür Hüngür Ağlayan, Sıkı Sıkı Sarılan Kahramanlar: Sert Çocuklar”
Yazı kategorisi: Okul Öncesi - 5+

Boş Ver! En İyisi Seninkisi!: Başka Bir Anne

Annesi okul çıkışına gelemeyen çocuklardandım ben. Gelemedi, çalışıyordu. Hafta sonları görüşebildiğimizde de hep yetmeye, yetiştirmeye çalıştığından koşturup dururdu. Normal, hayli normal bir anneydi. Çevresindeki annelerden ayrılan özellikleri de vardı ama yine o anneler gibi kendisi olmaya imkanı yoktu.

Okumaya devam et “Boş Ver! En İyisi Seninkisi!: Başka Bir Anne”