Bir kediyle aynı evi paylaştıktan sonra ona benzemek istemeyen yoktur sanırım. Bu kadar başına buyruk, bu kadar mağrur, bu kadar kusursuz olmayı kim istemez? Kendi kurallarını koyarken başkalarının kurallarını itina ile yıkan, her daim sürprizlerle dolu, yürüyen sevgi yumaklarıdır onlar. Onlar size uymaz, siz onlara uyum sağlamak için çabalarsınız. Bilirsiniz işte, kediler benzersizdir ve onlara öykünmemek güçtür. Okumaya devam et “Terlikçiler ve Perdeciler: Senin Gibi Olmak İstiyorum!”
Daha önce polisiye edebiyat tutkunu olduğumdan söz etmiş, Bu Kitabı Çok Sevdim’de bu türe daha fazla yer vereceğimi söylemiştim. Gizemli mektupların, DNA testlerinin, çılgın koşuşturmaların, edebiyat tarihinden referansların eksilmediği bir kitapla karşılaştım yakın zamanda, üstelik Edgar Allan Poe da işin içindeydi. Bir de kara kedi vardı ki, zeki, çevik ve oyuncu. Böylesi bir yapıda nasıl olur da gizli bir oda bulunmaz diye şaşılan yüz küsur yıllık Poe evinde başladı macera. Ve ben de kitaptan söz etmek için hemen yazmaya koyuldum. Okumaya devam et “Edebiyat, Roketler ve Kara Kediler: Edgar ve Allan Poe’nun Gizemli Serüvenleri”
Arkadaşlar birbirlerini türlerine, görünüşlerine, özelliklerine göre seçmez. Arkadaşlık kalıpları umursamama, imkânsız denenlere aldırış etmemektir biraz da. Arkadaşlar birbirine güvenir, diğerinin mutluluğunu gözetir, ihtiyaçlarını anlar, verdikleri sözleri tutarlar.
Okumaya devam et “Çatılarda Gezinen Düş : Miks, Maks ve Meks’in Öyküsü”
Çocukken bize ait olanı paylaşmayı sevmezdik çoğumuz. Aslnda dünyanın tamamı bize ait olduğundan, sonradan gelen herkes geri adım atmaya mahkumdu. Ama o sıra bizimdi, o salıncak da, bahçe de, balon da… En fazla daimi arkadaşlar kabulumüzdü. Sonradan geleninse vay haline. Bizim olanın etrafına kalın çizgiler çizdik, bize benzemeyeni bir güzel incittik. Ne kadar yanılmışız meğer, hayatın çoğaldıkça keyiflendiğini bilememişiz. Çocukluk işte… Okumaya devam et “Gökte Salınan Eğlence: Cici Pisi Tedi Renkli Mutlu Uçurtma”
Bir süredir dert yumağı gibi yaşıyordum. Çok da dert edilmeyecek onlarca şeyi büyüttükçe büyütüyor, birazına de bizzat ellerimle çizdiğim kocaman bir çemberin içinde biteviye koşuyordum. Ne kitaplarım, ne mis gibi bahar kokusu, ne de kalk borusu öttüren güney güneşi; kocaman bir kahkaha atıp o çemberi kırmama yardım etmiyordu. Okumaya devam et “Neşesini Aramaktan Vazgeçmeyenlere: Zeynep’in Oyuncakları”
Bu Kitabı Çok Sevdim 