Hüzünlü Anıların Fantastik Koleksiyoncusu: Fikri Rüyakaçıran

Çocuk kitaplarını neden seviyoruz? Pek çok farklı yanıt vardır elbet. Ama ‘griye karşı renk’ güçlü bir ortak payda olabilir. Kentlerin gri binaları, gri dumanı fabrikaların, yaş aldıkça yüreğe çökmeye başlayan o gri tortu. İşler güçler, ödevler, hep bir yere yetişmeler ve her daim yetememeler. 

Bir zamanlar okul duvarları yarısına dek griye boyanırdı hatırlar mısınız? Kopkoyu gri bir yağlıboya. Boyumuz önceleri diğer yarısındaki beyazı görmeye yetmezdi. Zaman geçip boyumuz elverdiğinde ise artık eskisi kadar dikkatli bakamıyor olurduk etrafa. Çocuk kitapları işte o gri duvarların arasında gözümüze değen, bahar günü çiçeğe durmuş bir ağaç dalı. Ve çocuk kitabı okumak tam da bu yüzden son derece ciddi bir iştir, yaşamayı öğretir. Yaşamı değil ama yaşamayı.

Gri kentlerin birinde, büyük bahçeli küçük bir evde, bir çocuk var. Adı Fikri. Fikri Rüyakaçıran. Ne büyülü bir ad değil mi? Göğe bakıyor, yere bakıyor; hayale dalıyor. Kara kıvırcık saçları var, azar azar kullandığı kelimeleri, bir de gülüşleri azaltan kaybı.  Adı Fikri. Fikri Rüyakaçıran.  Çitleri mesela boyuyor kırmızıya ama bunun gri sonbahar günlerine duyduğu hayranlığı azalttığı sanmayın, lütfen. Kuru gürültülerin içinde kendi halindedir o, çoğunluğun ilgisini çekmeyen şeylere meraklı. Sıradan nesnelerin sıra dışı hikayelerine ve anılara inanır Fikri. Fikri Rüyakaçıran. O, Çöpe Atılmış Pullar Koleksiyoncusu, “Bay Kimseyle Konuşmaz“

Bardaktan boşanırcasına yağmur yağan ve sonradan kendisi için çok önemli olduğunu anımsadığı gri bir günde Fikri Rüyakaçıran, bir kızla tanıştı. Fikri sık sık hayal kurar demiştim ya işte bu kızın hayallerini bir işitseniz, Fikri sıradan bir çocuk gibi görünürdü gözünüze. Kızın hayallerinin bir sınırı yoktu çünkü Bay Rüyakaçıran’dan kaçan tüm rüyalar sanki bu kızın zihnine doluşuyordu! Neden rüya göremediğini düşündü Fikri, türlü çeşit ihtimale uygun türlü çeşit çözüm üretti.  Maceralardan geçti yolu Fikri’nin. Fikri Rüyakaçıran’ın karşısına çalılar, filler, korku, mutluluk ve elbette Kiki çıktı. Adı hayli garip mekânlar bir de.  Mor saçlı kadınlar, bir parmak şıklatınca yanıveren ampuller, gri koridorlarda koşturan siyah giymiş insanlar, geçmişten gelen bir mektup, ‘evdeki malzemeler’le derde derman icatlar, çalınan bir defter, azılı hırsızların peşinde nefes nefese bir kovalamaca. Fikri Rüyakaçıran, rüyasını buldu mu, bilinmez ama kayıp rüyasını ararken atıldığı maceranın her anı başka bir rüya, bu kesin.

Fikri Rüyakaçıran, hüzünle biraz erken tanışmış bir çocuk.  Sınıfın arka sırasındaki o sessiz çocuk. O sessiz; içi dışından bin kat daha renkli çocuk. Hayallerine tutkun, anılarına sadık, duygularında tutuk ve nihayet macerasında cesur. Fikri Rüyakaçıran okurunu üzebilecek bir kayıp sonrası hikâyesine sahip ama asla bu değil. Fikri, öyküsünü, rüyasızlığını, anılarını o küçük evin dışına çıkararak yeniden yazıyor. Yaşamın nasıl da güzel akmaya devam ettiğini her an karşımıza çıkabilecek mucizelerden derslerle anlatma yoluna hiç sapmıyor, ki bu harika. Fikri Rüyakaçıran, o gri günü adına yakışır fantastik evrenlere ışınlanarak sonlandırıyor. Hem de ne evrenler; okurunu hayale daldırmaya yetecek kadar detaylı tasvirlerle bezeli ama hayali onun sürdürmesine izin vererek aradan çekilecek kadar da yerini bilen. Tıpkı son derece yalın, Fikri’yi tanımadan önce görseniz de hayale dalmaya yetecek çizimleri gibi. Fikri Rüyakaçıran’la bu kadar geç tanıştığıma çok üzüldüm. Bir an evvel diğer maceralarını okumak; onunla rüya meyvelerinden tatmak, kabuslar şatosunu adımlamak için can atıyorum. Yazının başında ‘griye karşı renk’ten söz etmiştim, Fikri Rüyakaçıran zor bir işin üstesinden gelip, “gri, biraz daha gri ve gıpgri” olabilen bir maceranın içinden yeşertiyor okurunun çiçeğini.

Fikri Rüyakaçıran, Su Özdoğu tarafından yazılıp Aslı Saktanber tarafından resimlenmiş. Kitap, Kırmızı Kedi tarafından yayımlanıyor.